Hajka

07.11.2015 10:50

Film Hajka je nastao po istoimenom romanu našeg autora Mihajla Lalića i režirao ga je Živojin Pavlović, jedan od najznačajnijih predstavnika pokreta zvanog Crni talas. Film je dobio pohvale kritike, dok ga je Jugoslovenska kinoteka uvrstila u stotinu filmova, koji predstavljaju kulturno dobro.

Tokom 1942. godine grupa četnika predlaže takođe grupi partizana da se ujedine u borbi protiv italijanskih vojnika, koji su okupirali Crnu Goru. Kada dođe do međusobnog sastanka, četnici predvođeni Filipom Bekićem (Pavle Vuisić) dolaze u pratnji Italijana, koji zatim ubijaju veliki broj partizana. Filip nudi svom kumu, partizanu Ladi (Rade Šerbedžija) da se izvuče ali on to odbija i zatim uspjeva da pobjegne. Sa Ladom još biježe i Šako (Predrag Miki Manojlović), Ivan (Lazar Ristovski), Slobo (Danilo Lazović), Vule (Miloš Žutić) i Dušan (Veljko Mandić). Započinje velika potjera za ovom grupom partizana.

Film Hajka je snimljen u periodu kada je jugoslovenski Crni talas već uveliko završio, ali je ovaj film ipak zadržao mnoge odlike ovog filmskog pokreta. Reditelj i scenarista Živojin Pavlović koristi već neke od prvih scena da jasno stavi do znanja da neće previše uljepšavati prikaz partizanskog, ali ni četničkog načina života. Scene u kojima kum izdaje kuma bude odmah veliku pažnju publike i najavljuju jedan odvažan i značajan film. Na veliku sreću publike, reditelj Pavlović ta obećanja ispunjava. Jedna od prvih zanimljivosti koju vidimo je da su neki ljudi iz tog vremena mijenjali svoje saborce i da su prelazili u protivnički tabor, vjerovatno kako bi sačuvali živu glavu. To se prije svega odnosi na lik Todočila, kojeg igra Jovan Janićijević Burduš. Pavlović zatim ne gubi puno vremena i započinje progon partizana iliti naslovnu hajku.

Reditelj Pavlović održava akciju gotovo od početka do kraja filma, što zaslužuje zaista velike pohvale. Pri tome ne pokazuje previše simpatija ni prema jednoj od zaraćenih strana. Borci ginu, jedan za drugim bez obzira na uniformu koju nose. Ne možemo sa velikom lakoćom pretpostaviti koji će od tih boraca da preživi ovu bespoštednu borbu, iako se ističe nekoliko favorita. Ponekad reditelj surovo zadržava kadar na jednom od boraca i pušta nas relativno duži period da istog gledamo, sve dok mu jedan ili više metaka ne presudi.

Pavlović čak uspjeva i da nam servira scene koje bi kod manje talentovanih umjetnika djelovale previše melodramtično i nespretno. To se prije svega odnosi na scenu u kojoj partizan Dušan, kojeg odlično igra glumac Veljko Mandić, u samom jeku borbe izvadi gusle i zasvira, te na taj način izazove kratki prekid paljbe. Publika opet ne može da se ne zapita da li je ova scena zaista potrebna, ali ne može ni da kaže da nije impresionirana. Pavlović uglavnom bira da scene prikazuje bez muzičke podloge, što im dodatno daje na ozbiljnosti. Za to vrijeme direktor fotografije Milorad Jakšić Fanđa veoma vješto snima nepristupačne, planinske dijelove, po kojima su se sakrivali svi borci koji primjenjuju takozvanu gerilsku taktiku. Možda i najupečatljivije scene dolaze u završnici kada u nevjerici gledamo grupu boraca, koji se slikaju pored mrtvih tijela svojih protivnika. Ovaj utisak je još veći kada znamo da je ovo zaista bila praksa tokom borbe četnika i partizana.

Najveći adut ovog filma su, kako to i obično biva ljudi koji se nalaze u ovoj surovoj borbi. Pavlović je imao veliku sreću da angažuje neke od najvećih glumaca naše kinematografije, koji su nam predstavili niz prostih ljudi, koji polako ali sigurno osvajaju naše simpatije. Odlične uloge su pružili redom svi, počevši od nezaboravnih Pavla Vuisića i Radeta Šerbedžije, preko Ljube Tadića, koji se kratko pojavljuje u filmu, pa sve do Predraga Mikija Manojlovića, Danila Lazovića i Velimira Bate Živojinovića. Treba pohvaliti i Lazara Ristovskog, koji igra bradatog partizana Ivana, koji nikako ne uspjeva da se obrije.

Hajka je veoma zanimljiv film koji se može uvrstiti u najbolje jugoslovenske naslove snimljene krajem sedamdesetih godina.

Поштена употреба, https://sr.wikipedia.org/w/index.php?curid=697274