Jovan Janićijević Burduš ( 1932 - 1992)

Jugoslovenski i srpski glumac Jovan Janićijević zvani Burduš (1932-1992) je važio za jednog od najpopularnijih glumaca sa ovih prostora. Po filmskim kuloarima se uveliko pričalo da je bio jedan od kandidata za ulogu don Vita Korleonea u filmu Kum (1972) reditelja Frensisa Forda Kopole. Uloga je na kraju ipak pripala Marlonu Brandu. U svakom slučaju, Janićijević je oduševio jugoslovensku publiku ulogom muzičara Burduša u televizijskoj seriji Muzikanti (1969) reditelja Dragoslava Lazića. Publika je počela da ga poistovjećuje sa ovom ulogom i zbog toga mu je ostao ovaj nadimak Burduš. Dobio je i sopstveni nastavak u vidu dugometražne komedije Burduš (1970) koju je ovaj put režirao Miodrag Popović. Janićijević je nastavio da sarađuje sa rediteljem Lazićem u filmovima Sirota Marija (1968), Košava (1974), Sekula i njegove žene (1986), Ortaci (1988) i Sekula se opet ženi (1991). Treba izdvojiti i ulogu Mikule Despotovića u seriji Građani sela Luga (1972), ali i Cacu Ciganina u filmu Kamiondžije opet voze (1984) i seriji Kamiondžije 2 (1984). Radio je i scenario za neke od ovih naslova. Janićijević je postigao zavidnu inostranu karijeru. Glumio je u filmovima Dubrovski (1959), Razbješnjelo more (1959), Stepa (1962), Šut (1964) reditelja Roberta Siodmaka, Čiča Tomina koliba (1965), Kralj petroleja (1965), Grof Bobi, užas divljeg zapada (1966), Posljednji obračun (1968), Partizani (1974) i Seobe (1989) reditelja Aleksandra Petrovića, kao i televizijske serije Partizani (1976) i Džek Holburn (1982). Vezano za njegov privatni život, ženio se dva puta. Njegova ćerka Ksenija Janićijević i sestra Ljubica Janićijević su takođe glumice.

 

Jovan Janićijević je rođen u naselju Maskare kod Varvarina u tadašnjoj Kraljevini Jugoslaviji. Imao je brata blizanca Andriju i tri starije sestre. Imao je teško djetinjstvo i često su se selili. Njegov otac je dobio posao u poštanskoj službi u Beogradu zbog zasluga na Solunskom frontu, gdje je obavljao zadatke telegrafiste. Glumu je diplomirao na Akademiji za pozorišnu umetnost u Beogradu. Prvu ulogu je odigrao u ratnom filmu Potraga (1956) reditelja Žorža Skrigina. Sa istim rediteljem je sarađivao u filmu Mačak pod šljemom (1962).

 

Sarađivao je i sa drugim poznatim jugoslovenskim rediteljima kao što su Jovan Živanović, Živojin Žika Pavlović, Hajrudin Krvavac, Đorđe Kadijević i Branimir Tori Janković. Sa Živanovićem je snimio Te noći (1958) i I Bog stvori kafansku pevačicu (1972), sa Pavlovićem Povratak (1966) i Hajka (1977), sa Krvavcem filmove Diverzanti (1967), Most (1969) i Valter brani Sarajevo (1972), kao i istoimenu televizijsku seriju Valter brani Sarajevo (1974), sa Kadijevićem Praznik (1967), Žarki (1970) i Karađorđeva smrt (1984), dok je sa Torijem Jankovićem snimio Mirko i Slavko (1973) i Crvena zemlja (1975).

 

Glumio je i u filmovima Mali čovek (1957), Subotom uveče (1957), Šeki snima, pazi se! (1962), Sibirska Ledi Magbet (1962) reditelja Andžeja Vajde, Dve noći u jednom danu (1963), Ko puca otvoriće mu se (1965), Vreme ljubavi (1966), Vojnik (1966), Deca vojvode Smita (1967), U raskoraku (1968), Delije (1968), Kad golubovi polete (1968), Bekstva (1968), Ima ljubavi, nema ljubavi (1968), Sramno leto (1969), Bog je umro uzalud (1969), Veliki dan (1969), Nizvodno od sunca (1969), Pavle Pavlović (1975) i Specijalno vaspitanje (1977) reditelja Gorana Markovića.

 

Pored ovih filmova, glumio je u televizijskim serijama Visočka hronika (1967), Parničari (1967-1968), Ceo život za godinu dana (1971), Izdanci iz opaljenog grma (1972), Majstori (1972), Glumac je, glumac (1973), Operacija 30 slova (1973), Pozorište u kući (1974), Povratak otpisanih (1978), Lasno je naučiti, nego je muka odučiti (1978) i Usijane glave (1978).

 

Nastavljao je da zabavalja narod u komedijama reditelja Milivoja Miće Miloševića i Zorana Čalića. Sa Miloševićem je snimio Moljac (1984) i Nema problema (1984), dok je sa Čalićem snimio Sulude godine (1988), Vampiri su među nama (1989), Svemirci su krivi za sve (1991) i Dama koja ubija (1992).

 

Odigrao je ulogu monaha Isaije u televizijskoj seriji Vuk Karadžić (1987), kao i jednu od glavnih uloga u takođe seriji Neuništivi (1990).

 

Do kraja karijere je zaigrao u filmovima Lov u mutnom (1981), Cubok (1990), Prokleta je Amerika (1992) i Velika frka (1992), kao i u televizijskim serijama Priče preko pune linije (1982), Zeleni kabare (1982) i Smešne i druge priče (1986).

 

Publici se posljednji put naklonio nakon uloge Noce u komediji Sekula nevino optužen (1992), za koju samostalno potpisuje režiju i scenario.