Za dolar više

Italijanski režiser i scenarista Sergio Leone je nakon velikog finansijskog uspjeha filma Za šaku dolara (1964) bio prosto prisiljen da snimi ovaj film. Naime, producentska kuća za koju je snimio Za šaku dolara, Jolly Film, je odbila da mu plati za njegove usluge, ukoliko ne snimi bar još jedan nastavak. Ova takoreći ucjena nije naškodila Italijanu, jer je Za dolar više, zapravo kvalitetniji film od svog prethodnika i poslužio je kao inspiracija za završni dio trilogije, Dobar, loš, zao, koji mnogi smatraju za jednim od najboljih vestern filmova ikada. Za dolar više je drugi dio Leoneove vestern trilogije, koju još čine Za šaku dolara i Dobar, loš, zao.

Ideju za film Za šaku dolara, Sergio Leone je tako reći posudio od Kurosawinog klasika Tijelohranitelj, dok je, sa druge strane, ovaj Italijan, uložio daleko više truda u Za Dolar Više. Leone je zajedno sa scenaristima Lucianom Vincenzonijem i Fulvijom Morsellom, odradio zaista dobar posao i osmislio veoma dobru priču, koja se dijelom nadovezuje na svog prethodnika, ali koja, isto tako, može stajati sama za sebe. Fanovi vesterna mogu uživati u ovom filmu a da uopšte nisu pogledali Za Šaku Dolara. Nakon konciznog i nihilističkog uvodnog teksta, koji govori o pravoj vrijednosti života na divljem zapadu, režiser Sergio Leone nas odmah upoznaje sa svoja tri junaka. Svaka od ovih pojedinačnih vinjeta je veoma dobro režirana, i jasno nam stavlja do znanja, prave namjere svojih protagonista. Dok upoznavanjem Manca i pukovnika Douglasa Mortimera služi kao potvrda Leonovog talenta za režiranje kaubojskih duela, epizoda sa El Indijom je najava kršenja mnogih tabu tema. Italijan tvrdi da nije znao da krši mnoga nepisana Holivudska pravila iz 1960-ih, tako što u filmu prikazuje aktera koji puši marihuanu, scenu ubijanja konja, ili recimo stavlja u isti kadar ubicu i njegovu žrtvu.

Za dolar više ima sporiji tempo, ali njegovi autori znaju da iskoriste ove vrijeme. Film nas redovno iznenadi i zaintrigira novim informacijama, ali što je najvažnije, svaki ovaj novi preokret je logičan i gotovo se savršeno uklapa u širu sliku filma. Leone se opet maestralno igra sa našim živcima. Morriconeova veoma kvalitetna muzika je dobro pomiješana sa melodijom iz ručnog sata, a direktor fotografije Massimo Dallamano, pravi veoma dobre kombinacije izuzetno uskih i širokih kadrova i tjera nas na ivicu sjedišta. Italijanski režiser nas primorava da, zajedno sa njegovim filmskim likovima, brojimo dobro naoružane stražare, koji kruže oko banke u El Pasu, i mi jasno shvatamo suludost ovog poduhvata. Motivu gotovo nemoguće pljačke Leone će se vratiti sa filmom Bilo jednom u Americi. Leone ne žuri ni sa završnim duelom filma, koji je svakako impresivan, ali kojeg će veliki majstor nadmašiti već sledeće godine, sa, isto tako, završnim duelom u Dobar, loš, zao.

Clint Eastwood potvrđuje reputaciju ikone špageti vesterna, ponovljenom ulogom Čovjeka bez imena. Lee Van Cleef je takođe odličan kao ostarjeli lovac na glave, koji je zahvaljujući svojoj snalažljivošću i metodičnošću, dočekao ovu zavidnu starost. Leone opet koristi usluge odličnog italijanskog glumca, Gian Marije Volontèa, čiji kriminalac Indio je po nekima, jedan od najupečatljivijih kaubojskih negativaca ikada. Treba pohvaliti impresivne uloge Klausa Kinskog i Luigija Pistillija, i veoma zabavnu minijaturu Josepha Eggera.

Za dolar više je impresivan i kao dio vestern trilogije Dolar, ali i kao samostalni vestern film.