Jesen samuraja

17.06.2017 00:64

Bivši karate šampion Vladica (Petar Strugar) se nakon sportskog skandala vraća u svoj rodni grad kod oca Miloja (Nikola Kojo). Policajac Stanoje (Sergej Trifunović) ga uvlači u niz MMA borbi, koji donose dobre pare ali su veoma opasne. Vladici se dopada mještanka Snježana (Hristina Popović) kao i njen mladi sin Vukašin (Petar Novićević).        Danilo Bećković je po svemu sudeći jedan od najaktivnih srbijanskih režisera. Nakon komercijalno uspješne komedije Mali Budo, u kojoj je prikazao dolazak mladog i neiskvarenog naslovnog junaka u veliki grad, Bećković opet angažuje nekoliko istih glumaca, ne mjenja žanr i dohvata se teme posrnulog sportiste. Scenario srbijanskog scenariste, blogera i kolumniste, Dmitrija Vojnova je sasvim dobro odrađen i ima veoma dobrih momenata, iako nije bez klišeja i nepotrebnih poteza. Bivši šampion u karateu Vladica se, kako to obično biva, vraća u svoje rodno mjeste u potrazi za isupljenjem. On dolazi u godine kada je vrijeme da sam osnuje svoju porodicu, ali se još uvijek ponaša kao neodgovorni tinejdžer koji nema ni jednu brigu u životu. Zanemaruje karate, sport koji je oduvijek volio i većinu vremena i para troši na izlaske i opijanje do sitnih sati. Treba pohvaliti kontrast između karatea i njegove zemlje porijekla Japana, koji simbolišu čast i odgovornost, i neprimjerenog načina na koji mladi sportista živi. Ljubavna veza između Vladice i razvedene majke Snježane, kao i veza Vladice i Snježaninog sina Vukašina, su takođe dobro odrađene. Vladičine MMA borbe su uglavnom veoma kratke, poput borbi u Ritchijevom filmu Snatch - Svinje I Dijamanti, ali su isto tako zabavne i dobro režirane. MMA je interesantno predstavljen kao komercijani vid borilačkog sporta kojeg organizuju mutni biznisnismeni i u kojem se izgubio osjećaj časti, koji je od davnina prisutan u karateu. Treba skrenuti pažnju na zanimljivo kratko pojavljivanje srbijanskog estradnog umjetnika, Ace Lukasa.        Jesen Samuraja je veoma zabavan film koji dosta podjeća na holivudske komedije 80-ih godina prošloga vijeka. U ovom filmu ima dosta psovki, koje se ponekad mogu shvatiti kao pokušaj razbijanja stereotipa sličnih komedija. Ovu tvrdnju najlakše možemo zapaziti u jednoj od završni scena filma u kojoj tokom razgovora između Vladice i Snježane, pred punim tribinama sale gdje se održava karate turnir, shvatamo da je Vladici konačno došlo iz dupeta u glavu. Obično se ove scene odrade uz laganu muziku i romantični ton filma. Zamjerke režiseru Bećkoviću i scenaristi Vojnovu idu zbog nedostatka odvažnostu da skrenu sa utabane staze i pokušaju biti malo više originalni. Ovo se svakako odnosi na predvidljiv završetak filma, koji se dešava na već pomenutom karate turniru. Majka Vukašinovog protivnika je Vladičina bivša ljubavnica, kako bi se nepotrebno naglasila Vladičina transformacija u zrelu i ozbiljnu osobu, koja okreće novu stranicu života.        Petar Strugar se veoma dobro snašao u ulozi talentovanog ali problematičnog karatiste, isto kao i Hristina Popović u ulozi majke. Treba pohvaliti i raspoložene glumce Nikolu Koju i Sergeja Trifunovića, kao i zabavnu minijaturu Andrije Miloševića.        Jesen Samuraja je zadovoljavajuća komedija koja prije svega zna da dobro zabavi publiku i koja pokazuje da Srbija još uvijek nije bacila peškir u ring, tokom borbe sa mnogobrojnim holivudskim komedijama.

[[File:Jesen samuraja.jpg|thumb|Jesen samuraja|alt=Jesen samuraja.jpg]]