Nikola Simić ( 1934 - 2014)

Naš glumac Nikola Simić (1934-2014) je glumac kojeg su u jednakoj mjeri obožavale različite generacije ljubitelja filma sa ovih prostora. Uvijek se prije svega sjetimo njegovog ozlojeđenog mlađeg referenta Dimitrija Mite Pantića iz filmskog serijala Tesna koža (1982-1991). Ispisao je takođe istorijske pozorišne stranice kada je proslavio jubilej, četiri decenije igranja u predstavi Bube u uhu (1971) u Jugoslovenskom dramskom pozorištu u Beogradu. Ljubitelji animiranih filmova sigurno već znaju da je upravo on posudio glas Dušku Dugoušku, Mikelanđelu i Sjekaču iz Nindža kornjača, kao i robotu Megatronu iz animirane serije Transformersi. Za Simića su kolege govorile da je uvijek bio dobro raspoložen i da je širio pozitivnu energiju. Volio je da se šali, kako ispred tako i iza kamere. Dobitnik je dvije nagrade za životno djelo i to Branislav Nušić (1992) i Pavle Vuisić (2005). Ženio se četiri puta, a treba dodati da je njegov brat Slavko Simić takođe bio uspješan glumac. Nikola Simić je zasigurno jedan od naših najznačajnijih i najvoljenijih komičara.

 

Nikola Simić je završio Petu beogradsku gimnaziju gdje je načinio svoje prve glumačke korake. Glumu je diplomirao 1958. godine na Akademiji za pozorišnu umetnost u Beogradu, na klasi sa mnogim velikim glumcima kao što su Velimir Bata Živojinović, Ružica Sokić i Rada Đuričin. Prve uloge je odigrao u filmovima Te noći (1958), Sam (1959), X 25 javlja (1960) i Nasilje na trgu (1961). Glumio je često u ratnim filmovima, koje danas ne možemo lako povezati sa njim. Treba još dodati filmove Gorki deo reke (1965), Pre rata (1966), Koraci kroz magle (1967), Uzrok smrti ne pominjati (1978), Bekstva (1968), Veliki dan (1969), kao i televizijsku seriju Rađanje radnog naroda (1969).

 

Veliku pažnju na sebe je skrenuo sedamdesetih godina kada je postao očit njegov izvanredan smisao za komediju. Zaigrao je u veoma popularnim televizijskim serijama Levaci (1971), Diplomci (1971), Više od igre (1977) i Čardak i na nebu i na zemlji (1978-1979), ali i u filmovima reditelja Vladimira Tadeja Hitler iz našeg sokaka (1975) i Hajdučka vremena (1977). Treba dodati još naslove Devojka sa Kosmaja (1972), Samrtno proleće (1973), Košava (1974) i Nije nego (1978).

 

Početkom osamdesetih godina u bivšoj Jugoslaviji počele su se uveliko snimati filmske komedije i Simić je počeo da dobija sve više prostora. Zaigrao je u manje poznatoj komediji Laf u srcu (1981) u kojoj po prvi put vidimo legendarnog filmskog šefa Srećka Šojića (Milan Lane Gutović). Ova komedija se smatra pretečom filma Tesna koža (1982) i bila je bila jedan od najvećih filmskih hitova godine, a velike zasluge svakako idu Simiću i Lanetu Gutoviću. Teško da postoji uloga sa kojom se publika toliko saosjećala kao sa ulogom poštenjačine Dimitrija Mite Pantića, koji na svojoj grbači nosi cijelu jednu porodicu lezibegovića. Da stvar bude još gora, njegovo zalaganje i požrtvovanost na poslu ne daju rezultate, uglavnom zaslugom direktora Šojića. Ova komedija je dobila još tri nastavka, sve do nastavka Tesna koža 4 (1991).

 

Odličan je bio u ulozi policijskog inspektora Ognjena Strahinjića u crnohumornoj horor komediji Davitelj protiv davitelja (1984) reditelj Slobodana Šijana. Glumac se pobrinuo za niz veoma smiješnih scena, a odličnu podršku je imao u kolegi Tašku Načiću u ulozi davitelja. Simić i reditelj Šijan su ponovo sarađivali u filmovima Tajna manastirske rakije (1988) i Siroti mali hrčki 2010 (2003), ali sa daleko manje uspjeha.

 

Simić je u ovom periodu zaigrao u mnogim komedijama koji su humor gurali do granica ekstrema i često je upravo Simić imao nezahvalne i izuzetno ekscentrične uloge. Pomenimo njegovu saradnju sa rediteljem Zoranom Čalićem i to filmski serijal Ćao inspektore (1985-1996), kao i ulogu dirigenta Herberta fon Karajana u nastavcima Druga Žikina dinastija (1986) i Sulude godine (1988).

 

Pored toga, treba izdvojiti filmove Erogena zona (1981), Berlin kaputt (1981), Moljac (1984), Nema problema (1984), Tajni dnevnik Sigmunda Frojda (1984), Majstor i Šampita (1986), kao i televizijsku seriju Vuk Karadžić (1987).

 

Devedesetih godina je nastavio saradnju sa našim proslavljenim scenaristom Sinišom Pavićem u televizijskim serijama Srećni ljudi (1993-1996), Porodično blago (2001-2002) i Stižu dolari (2004). Likovi Mihajlo Ostojić, Tripko Triša Stojković i Aleksandar Leka Ljutić su naišli na odličnu reakciju publike.

 

Glumio je i u filmovima Sekula se opet ženi (1991), Treća sreća (1995), Lajanje na zvezde (1998), Bumerang (2001), Jagoda u supermarket (2003), Čitulja za Eskobara (2008), Zabranjena ljubav (2009) i Beli lavovi (2011), kao i televizijskim serijama Ljubav, navika, panika (2005-2007), Agencija za SiS (2006-2007) i Kafanica blizu SiS-a (2007-2008).