Nikola Simić ( 1934 - 2014)

Jugoslovenski i srpski glumac Nikola Simić (1934-2014) je zasigurno jedan od najznačajnijih i najvoljenijih komičara sa ovih prostora. Obožavale su ga različite generacije ljubitelja filma jer je svakoj ulozi pristupao maksimalno profesionalno i zato što nije trpio veće glumačke propuste. Kolege navode da je uvijek bio dobro raspoložen i da je širio pozitivnu energiju. Volio je da se šali, kako ispred tako i iza kamere. Uvijek se rado sjetimo njegovog ozlojeđenog mlađeg referenta Dimitrija Mite Pantića iz filmskog serijala Tesna koža (1982-1991). Postigao je sasvim dobru inostranu karijeru ali ostaje velika žal što ovi naslovi nisu brojniji. Glumio je ipak u filmovima Nasilje na trgu (1961), Poslednji obračun (1968), Samrtno proleće (1973), Tajni dnevnik Sigmunda Frojda (1984) i Izgubljeno - nađeno (2005). Simić je takođe ispisao istoriju pozorišta, kada je četiri pune decenije glumio u predstavi Bube u uhu (1971) u Jugoslovenskom dramskom pozorištu. Najmlađi znaju da je svoj glas posudio brojnim animiranim junacima kao što su Duško Dugouški, zatim Mikelanđelo i Sjekač iz Nindža kornjača, ali i robot Megatron iz Transformersa. Dobitnik je dvije nagrade za životno djelo i to Branislav Nušić (1992) i Pavle Vuisić (2005). Ženio se četiri puta, a treba dodati da je njegov brat Slavko Simić takođe bio uspješan glumac.

 

Nikola Simić je rođen u Beogradu u tadašnjoj Kraljevini Jugoslaviji. Završio je Petu beogradsku gimnaziju gdje je načinio svoje prve glumačke korake. Glumu je upisao 1954. godine u klasi profesora Josipa Kulundžića. Sa njim su još studirali Aco Aleksov, Mirjana Vačić, Mirjana Dokić, Rada Đuričin, Velimir Bata Živojinović, Branimir Tori Janković, Dragan Marković, Ljiljana Marković, Radmila Radovanović Andić, Ružica Sokić, Aleksandar Stjepović, Fulvio Tomica, Milan Topolovački i Zora Hudales.

 

Neke od prvih uloga je odigrao u filmovima reditelja Vladimira Pogačića Subotom uveče (1957) i Sam (1959). Započeo je ubrzo saradnju i sa drugim rediteljima kao što su Jovan Živanović i Dragoslav Lazić. Sa Živanovićem je snimio Te noći (1958), Gorki deo reke (1965) i Uzrok smrti ne pominjati (1978), dok je sa Lazićem snimio Tople godine (1966), Košava (1974), Sekula se opet ženi (1991) i Treća sreća (1995).

 

Glumio je često u ovom periodu u ratnim filmovima, koje danas ne možemo lako povezati sa njim. Treba izdvojiti filmove X 25 javlja (1960), Pre rata (1966), Pošalji čoveka u pola dva (1967), Koraci kroz magle (1967), Bekstva (1968) i Veliki dan (1969), kao i televizijske serije Promaja (1963), Sedam Hamleta (1967), Probisvet (1967), Rađanje radnog naroda (1969) i Zaobilazni Arčibald (1969).

 

Veliku pažnju na sebe je skrenuo ulogom Aleksandra Ace Brzića u televizijskoj seriji Diplomci (1971). Pokazao je odličan smisao za komediju i nastavio da dominira ovim žanrom u narednim decenijama. Treba još pomenuti Miroslava Ilića Gulivera u filmu Više od igre (1976) reditelja Zdravka Šotre, kao i u istoimenoj televizijskoj seriji Više od igre (1977). Sa rediteljem Šotrom je sarađivao i u filmu Lajanje na zvezde (1998). Sarađivao je i sa rediteljem Vladimirom Tadejem u filmovima Hitler iz našeg sokaka (1975) i Hajdučka vremena (1977).

 

Treba dodati još filmove Devojka sa Kosmaja (1972) i Samrtno proleće (1973), kao i televizijske serije Levaci (1971), Iz dnevnika jednog pravnika (1972), Priče o psima (1974), Čardak i na nebu i na zemlji (1978-1979), Humor na radio talasima (1979) i Sedam plus sedam (1979).

 

Veoma uspješnu saradnju je ostvario sa rediteljem Milivojem Mićom Miloševićem, sa kojim je prvo snimio filmove Nije nego (1978) i Berlin kaputt (1981), da bi zatim snimili komediju Laf u srcu (1981). Simić je u ovoj veseloj komediji odigrao neurotičnog Savu Mitrovića koji za šefa ima Srećka Šojića (Milan Lane Gutović). Ovaj legendarni šef sezapravo prvi put pojavio u ovoj manje poznatoj komediji, a zatim nastavio u pomenutom filmskom serijalu Tesna koža (1982-1991). U svakom slučaju, Sava Mitrović je inspirisao Dimitriju Mitu Pantića. Publika je odlučno odreagovala na ovog nesrećnog poštenjačinu koji na svojoj grbači nosi cijelu jednu porodicu lezibegovića i čije zalaganje i požrtvovanost na poslu ne daju rezultate, uglavnom zaslugom direktora Šojića. Simić i reditelj Milošević su takođe snimili Moljac (1984) i Nema problema (1984).

 

Odličan je bio i u ulozi policijskog inspektora Ognjena Strahinjića u crnohumornoj horor komediji Davitelj protiv davitelja (1984) reditelja Slobodana Šijana. Pobrinuo se za niz veoma smiješnih scena, dok je odličnu podršku imao od strane kolege Taška Načića. Sa rediteljem Šijanom je takođe snimio Tajna manastirske rakije (1988) i Siroti mali hrčki 2010 (2003).

 

Simić je u ovom periodu zaigrao u mnogim komedijama koji su humor gurali do granica ekstrema i često je upravo on tumačio ekscentrične likove. Tu prije svega mislimo na njegovu saradnju sa rediteljem Zoranom Čalićem, sa kojim je snimio filmski serijal Ćao inspektore (1985-1996). Ne smijemo zaboraviti ni mahnitog dirigenta Herberta fon Karajana u nastavcima Žikine dinastije (1986-1988), kao i ulogu u filmu Doviđenja u Čikagu (1996).

 

Pored toga, treba dodati filmove Erogena zona (1981), Majstor i Šampita (1986), Bumerang (2001), Jagoda u supermarket (2003), Čitulja za Eskobara (2008), Zabranjena ljubav (2009) i Beli lavovi (2011), ali i brojne televizijske serije Bilo, pa prošlo (1980), Pozorište u kući (1980), Zeleni kabare (1981), Lukićijada (1982), Ne tako davno (1984), Ubi ili poljubi (1984-1985), Formula 1 (1985), Veče sa... (1985), Smešne i druge priče (1986), Vuk Karadžić (1988), Drugarica ministarka (1989), Srećni ljudi (1993-1996), Otvorena vrata (1995), Teatar u Srba (1995), Gore dole (1997), Kanal Mimo (1998), Porodično blago (2001-2002), Crna Gruja (2003), Stižu dolari (2004), Ljubav, navika, panika (2005-2007), Agencija za SiS (2006-2007), Kafanica blizu SiS-a (2007-2008) i Ono kao ljubav (2009).