Ričard Barton ( 1925 - 1984)

Čuveni velški glumac Ričard Barton (1925-1984) je poznat po svom neviđenom glumačkom talentu, ali i po turbulentnom i poročnom životu. Vrhunac popularnosti je doživio šezdesetih godina prošloga vijeka kada smo ga gledali u različitim dramskim ostvarenjima, kao i u nekoliko veoma zanimljivih ratnih filmova. Za nagradu Oskar nominovan je čak sedam puta, iako nikada nije osvojio ovu prestižnu nagradu. Ženio se čak pet puta, od toga dva puta sa glumicom Elizabet Tejlor. Prvi put su bili u braku od 1964. do 1974. godine, da bi se zatim razveli ali i brzo poslije toga pomirili i bili ponovo u braku od 1975. do 1976. godine. Njihov odnos je bio ispunjen velikom ljubavlju ali i velikim svađama.

 

Upitan za Elizabet Tejlor, Barton je jasno odgovorio: “Možda ću bježati od nje hiljadu godina, ali ona je još uvijek moja mala duša. Naša ljubav je toliko furiozna da prosto spaljujemo jedno drugo”.

 

Ričard Barton je od malih nogu imao zdravstvenih problema, ali ga to nije spriječilo da bude nasmijan i optimističan. Volio je život i znao je kako uživati u životu. Pokazao je izuzetnu istrajnost i upornost i iz jednog skromnog domaćinstva iz Južnog Velsa dospio do velike raskoši Holivuda.

 

Prve glumačke uloge zabilježio je odmah po završetku Drugog svjetskog rata, da bi pažnju na sebe skrenuo pedestih godina, kada je već uveliko počeo da igra glavne uloge. Za ulogu u drami Moja rođaka Rejčel (1952) dobio je svoju prvu nominaciju za nagradu Oskar. Ponovo je nominovan već naredne godine i to za film Ogrtač (1953). Takođe je zaigrao u filmovima Pustinjski pacovi (1953), Aleksandar Veliki (1956), Gorka pobjeda (1957) reditelja Nikolasa Reja i Look Back in Anger (1959) reditelja Tonija Ričardsona.

 

Vrhunac popularnosti je doživio epskom istorijskom dramom Kleopatra (1963), u kojoj je po prvi put zaigrao pored američke glumice Elizabet Tejlor. Tokom snimanja ovog filma, koji važi za najskuplji film tog vremena, izbio je nezapamćen skandal kada se saznalo da dvoje glavnih glumaca imaju vanbračnu aferu. Barton i Tejlor su već sljedeće godine stali na ludi kamen i nastavili da sarađuju u filmovima The V. I. P.s (1963), Ljubav na pijesku (1965), Ukroćena goropad (1967), Doktor Faustus (1967), Komičari (1967), Bum (1968), Ana od hiljadu dana (1969), Pod mliječnom šumom (1971) i Njen razvod (1973).

 

Vrhunac njihove saradnje je drama Ko se boji Virdžinije Vulf? (1966), reditelja Majka Nikolsa, koja je nastala po istoimenom književnom komadu američkog dramskog pisca Edvarda Albija. Barton i Tejlor su prosto briljirali kao ostarjeli bračni par, sklon alkoholu, koji pokušavaju da prebrode tešku emocionalnu bol.

 

Tokom šezdesetih godina Barton je ponovo nominovan za nagradu Oskar i to za glavne uloge u filmovima Beket (1964) i Špijun koji je došao iz hladnoće (1965). Zaigrao je i u filmovima Najduži dan (1962), Zulu (1964) i Noć iguana (1964) reditelja Džona Hjustona, a gledali smo ga i pored kolege Klinta Istvuda u odličnom ratnom filmu Orlovo gnijezdo (1968).

 

“Kada sam igrao pijane, morao sam da ostanem trijezan jer nisam znao kako da ih igram kada sam pijan”, izjavio je Barton.

 

Sedamdesetih godina i kasnije nastavio je sa veoma dobrim ulogama ali u daleko oskudnijim filmskim projektima. Ovo mu je omogućilo da zaboravi na zahtjevne scene sa hiljadama statista i skupim komadima odjeće i da se koncentriše na obične i proste ljude. Glumac je u ovom period pružio neke od svojih najboljih uloga. Ljubitelji domaćeg filma glumca prvenstvo pamte po ulozi predsjednika SFR Jugoslavije, Josipa Broza Tita u filmu Sutjeska (1973), koji važi za jedan od najskupljih jugoslovenskih filmskih projekata i u kojem su još učestvovali mnogi glumci svjetskog glasa, kao što su Irena Papas, Orson Vels, Hardi Kriger, Anton Difring i Ginter Majsner.

 

Bartona smo gledali i u filmovima Napad na Romela (1971), Zlikovac (1971), Bluebeard (1972), Masakr u Rimu (1973), Putovanje (1974) reditelja Vitorija de Sike, Dva koraka izvan braka (1974), Istjerivač đavola 2: Jeretik (1977) reditelja Džona Burmana, Equus (1977) reditelja Sidnija Lumeta, Dodir meduze (1978), Divlje guske (1978), Oproštenje (1978) i Krug dvoje (1981) reditelja Džulsa Dasina, kao i u televizijskoj seriji Vagner (1983).

 

Poslednju ulogu je odigrao u distopijskoj naučnofantastičnoj drami Hiljadu devetsto osamdeset četvrta (1984), nastaloj po istoimenom romanu Džordža Orvela.

 

“Ričard Barton je sada moj epitaf, moj krst, moja titula, moja slika. Postigao sam neku vrstu vražje slave. To nema nikakve veze sa mojim glumačkim talentom. To sada malo vrijedi. Ja sam vraški poznati Ričard Barton”, izjavio je glumac.