Dragan Maksimović ( 1949 - 2001)

Naš glumac Dragan Maksimović (1949-2001), koji je u podjednakoj mjeri ostao upamćen po brojnim ulogama u pozorištu i filmu, kao i po tragičnom incidentu koji je okončao njegov život. Naime, glumac je tokom 17. novembra 2000. godine napadnut od strane grupe skinhedsa, navijača fudbalskog kluba Rad, koji su napali glumca, misleći da je romske nacionalnosti. Maksimović nije imao snage da im se suprotstavi, već se trudio da sačuva tek operisano oko. Kada ih je vlasnik kafane sve istjerao napolje, grupa navijača je samo nastavila da udara glumca. Maksimović je nakon nešto više od dva mjeseca podlegao povredama, a zatim je odbio bilo kakvu saradnju sa policijom, tako da su ubice do danas ostale na slobodi. Jedan od umjetnika koji je uputio pismo javnosti i zatražio pravdu za ovaj zvjerski čin je naš proslavljeni reditelj Goran Marković. Zahvaljujući njegovoj inicijativi na mjestu kobnog događaja, na Zelenom vencu u Beogradu, postavljena je spomen ploča, koju je otkrio tadašnji gradonačelnik Beograda Nenad Bogdanović. Pored toga jedna ulica u Beogradu nosi ime Dragana Maksimovića. Maksimović je svakako odigrao mnoge uloge koje su ostale urezane u naše sjećanje i kojih se rado iznova podsjetimo.

Dragan Maksimović se javnosti predstavio još početkom sedamdesetih godina prošloga vijeka i to epizodnim ulogama u televizijskim serijama Pozorište u kući (1973) i Otpisani (1974), kao i nastupom u Narodnom pozorištu u Beogradu, u predstavi Majka Hrabrost i njena deca (1971). Ubrzo zatim glumac je već krajem decenije zaigrao glavne uloge u nekoliko zanimljivih filmova, kako naše tako i strane produkcije. Zaigrao je u filmu Susret sa izuzetnim ljudima (1979), engleskog reditelja Pitera Bruka, u kojem još glume Terens Stamp, Atol Fugard i Kolin Blejkli. Maksimović je u ovom impozantnom glumačkom društvu odigrao glavnu ulogu i to poznatog armenijskog duhovog učitelja Georgija Gurdžijeva. Pored ove uloge Maksimović je zaigrao takođe glavne uloge u filmovima Usijanje (1979) i Osam kila sreće (1980).

Jednu od svojih najpoznatijih i po mnogima najboljih uloga odigrao je u filmu Petrijin venac (1980), reditelja Srđana Karanovića, u kojem još glume Mirjana Karanović, Pavle Vuisić i Marko Nikolić.

Maksimović je osamdesetih godina sarađivao sa našim proslavljenim rediteljem Goranom Paskaljevićem, sa kojim je snimio filmove Suton (1982) i Vreme čuda (1989). Glumac se odlično uklopio u surovu atmosferu Paskaljevićevih filmova i odigrao uloge za pamćenje.

Pored toga gledali smo ga u filmovima Šesta brzina (1981), Pad Italije (1981) reditelja Lordana Zafranovića, Indijsko ogledalo (1985), Debeli i mršavi (1985), Šmeker (1986), Život radnika (1987), Drugi čovek (1988), Neka čudna zemlja (1988), Legendarni život Ernesta Hemingveja (1989) i Poslednji krug u Monci (1989). Takođe smo ga gledali u ulozi Bogoljuba, prevrtljivog šegrta majstora Živote Govedarevića (Zoran Radmilović) u televizijskoj seriji Priče iz radionice (1982).

Devedesetih godina je imao veoma zanimljivu saradnju sa rediteljem Srđanom Dragojevićem, sa kojim je snimio filmove Mi nismo anđeli (1992), Lepa sela lepo gore (1996) i Rane (1998). Pored toga zaigrao je u filmovima Mala (1991), Crni bombarder (1992), Vizantijsko plavo (1993), Odisejev pogled (1995) grčkog reditelja Teodorosa Angelopulosa, Stršljen (1998) i Nož (1999) kao i u televizijskim serijama Otvorena vrata (1994-1995) i Gore dole (1997).

Posljednju ulogu je odigrao u filmu Država mrtvih (2002).