Danilo Stojković ( 1934 - 2002)

Naš glumac Danilo Bata Stojković (1934-2002) je jedan od najvoljenijih i najznačajnijih glumaca sa ovih prostora. Pamtimo mnoge njegove uloge i rijetko kada propuštamo priliku da ih ponovo gledamo, bez obzira što ih znamo gotovo napamet. Savršeno su mu odgovarale crnohumorne uloge i prosto nas je tjerao da se smijemo različitim situacijama koje su vjerovatno više za brigu, nego za smjeh. Možda najbolji primjer za to je paranoični patriota Ilija Čvorović u filmu Balkanski špijun (1984). Glumca prosto obožavaju svi ljubitelji filma, bez obzira na godine ili na sopstveni ukus. Dobitnik je mnogih nagrada kao što su Dobričin prsten (1990), Statueta Joakim Vujić (1990), Nagrada Pavle Vuisić (1998) i Zlatni ćuran (2002). U Vrnjačkoj Banji se od 2010. godine održavaju Dani Danila Bate Stojkovića i uvijek počinju na njegov rođendan 11. avgusta. Nije želio da bude sahranjen u Aleji zaslužnih građana, pa mu je vječna kuća na Novom groblju u Beogradu, ili kako to već toliko puta rekoše “Aleja je tamo gdje je Bata”.

 

"Teško je, uopšte, pratiti jednog glumca i deliti život sa njim, naročito sa glumcem kakav je bio Bata. Nisam filozofirala, bila sam, prosto, uvek tu”, govorila je Batina pokojna supruga Olga.

 

Danilo Stojković je rođen u Beogradu, gdje je proveo veliki dio svog djetinjstva. Brzo je zavolio glumu i već početkom pedesetih godina je počeo da glumi u različitim predstavama. Prve velike pohvale je dobio za predstavu Krčma na glavnom drumu (1953), koja je nastala po djelu ruskog dramskog pisca Antona Pavloviča Čehova. Diplomirao je 1959. godine na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu i to kod profesora Josipa Kulundžića. Iste godine je zaigrao u Jugoslovenskom dramskom pozorištu, da bi 1962. godine postao stalni član Atelje 212. Prve filmske uloge je odigrao u manje poznatim televizijskim filmovima Robinzon Kruso (1959) i Dva pogleda kroz ključaonicu (1960). Uslijedila je saradnja sa mnogim poznatim rediteljima kao što su Miodrag Popović, Vojislav Kokan Rakonjac, Mladomir Puriša Đorđević i Nikola Rajić. Sa Popovićem je snimio filmove Čovek iz hrastove šume (1964), Roj (1966), Delije (1968) i Burduš (1970), sa Rakonjcem Izdajnik (1964), Pre istine (1968) i Zazidani (1969), sa Rajićem Vreme ljubavi (1966) i Ima ljubavi, nema ljubavi (1968), dok je sa Đorđevićem snimio filmove Jutro (1967) i Pavle Pavlović (1975). Za ulogu u pomenutom filmu Zazidani dobio je nagradu Zlatna arena na filmskom festivalu u Puli za najbolju sporednu mušku ulogu.

 

Zaigrao je i u filmovima Čovek nije tica (1965) reditelja Dušana Makavejeva, Bokseri idu u raj (1967) i U raskoraku (1968).

 

Sedamdesetih godina je imao istaknute uloge u popularnim televizijskim serijama Diplomci (1971) i Grlom u jagode (1976), u kojima je odigrao Dušana Bubuleju, odnosno Banetovog (Branko Cvejić) oca Sretena Živkovića. Započeo je saradnju i sa mnogim drugim istaknutim rediteljima, kao što su Branko Bauer, Goran Paskaljević, Goran Marković i Gordan Mihić. Sa Bauerom je snimio filmove Zimovanje u Jakobsfeldu (1975) i Salaš u Malom Ritu (1976), kao i istoimenu televizijsku seriju Salaš u Malom Ritu (1976), sa Paskaljevićem filmove Čuvar plaže u zimskom periodu (1976), Pas koji je voleo vozove (1977), Poseban tretman (1980), Varljivo leto ’68 (1984), Vreme čuda (1989) i Bure baruta (1998), kao i televizijske serije Varljivo leto '68 (1985) i Vreme čuda (1989), sa Markovićem Nacionalna klasa (1979), Sabirni centar (1989) i Urnebesna tragedija (1995), dok je sa Mihićem snimio filmove Srećna porodica (1979) i Terasa na krovu (1995).

 

Takođe je zaigrao u filmovima Lilika (1970), Prirodna granica (1970), Rekvijem (1970), Uloga moje porodice u svjetskoj revoluciji (1971), Mlad i zdrav kao ruža (1971) reditelja Jovana Jovanovića, Bubašinter (1971), Majstor i margarita (1972) reditelja Aleksandra Petrovića, Kužiš stari moj (1973), Pjegava djevojka (1973), Kičma (1975), Testament (1975), Vagon Li (1976), Hajdučka vremena (1977), Nije nego (1978) i Tamo i natrag (1978), kao i u televizijskim serijama Ceo život za godinu dana (1971), Dimitrije Tucović (1974), Nikola Tesla (1977) i Djetinjstvo mladosti (1979).

 

Značajnu saradnju je ostvario sa rediteljem Slobodanom Šijanom sa kojim je snimio filmove Kost od mamuta (1980), Ko to tamo peva (1980), Maratonci trče počasni krug (1982) i Kako sam sistematski uništen od idiota (1983). Glumac je ovom prilikom odigrao neke od svojih najboljih uloga.

 

Sarađivao je i sa rediteljima Zdravkom Šotrom i Božidarom Botom Nikolićem. Sa Šotrom je snimio filmove Idemo dalje (1982) i Držanje za vazduh (1985), kao i televizijsku seriju Učitelj (1983), dok je sa Botom Nikolićem snimio filmove Balkanki špijun (1984), Svečana obaveza (1986), Tri karte za Holywood (1993) i U ime oca i sina (1999).

 

Zaigrao je u ovom periodu i u filmovima Svetozar Marković (1980), 13. jul (1982), Čovek sa četiri noge (1983), Čudo neviđeno (1984) reditelja Živka Nikolića, Balkan ekspres 2 (1989), Atoski vrtovi - preobraženje (1989) i Poslednji krug u Monci (1989), ali i televizijskim serijama Pripovedanja Radoja Domanovića (1980), Svetozar Marković (1981), Priče iz fabrike (1985) i Balkan ekspres 2 (1989).

 

Pohvale je dobio za ulogu Avrama Jakšića u televizijskoj seriji Gore dole (1996-1997), ali i za uloge u filmovima Sex-partijski neprijatelj br. 1 (1990), Mala (1991), Crni bombarder (1992), Kaži zašto me ostavi (1993), Podzemlje (1995) reditelja Emira Kusturice, Ubistvo s predumišljajem (1995), Balkanska pravila (1997), Rane (1998) reditelja Srđana Dragojevića i Belo odelo (1999).