Stevo Žigon ( 1926 - 2005)

Jugoslovenski i srpski glumac Stevo Žigon (1926-2005) je vjerovatno najpoznatiji po ulozi zloglasnog njemačkog majora Krigera u filmovima Otpisani (1974) i Povratak otpisanih (1976), kao i u istoimenim televizijskim serijama Otpisani (1974-1975) i Povratak otpisanih (1978). Ovi naslovi su doživjeli izuzetno veliku popularnost, te je snimljen još jedan nastavak u vidu televizijskog filma Dopisani (1978), koji nikako nije mogao proći bez čuvenog Krigera. Žigon je zaigrao u nekoliko projekata strane produkcije, kao što su filmovi Kućište (1961) i Tajni dnevnik Sigmunda Frojda (1984), ali i televizijska serija Sajam bandita (1969). Dobitnik je brojnih nagrada, kao što su Statueta Joakim Vujić i Dobričin prsten (2002). Pored toga, napisao je knjige Stevo Žigon - hronika (1998), Monolog o pozorištu (2002) i Dramatuzacija i adaptacija (2003). Vezano za njegov privatni život, bio je u braku sa glumicom Jelenom Žigon (1957-2005) i sa njom je dobio dvoje djece. Dok je sin Nikola izabrao slikarstvo, ćerka Ivana je krenula stopama svojih roditelja.

 

Stevo Žigon je rođen u Ljubljani u tadašnjoj Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Poput mnogih vršnjaka, imao je izuzetno teško djetinjstvo. Nekoliko puta je bio zatvaran od strane okupatora, da bi posljednje dvije godine Drugog svjetskog rata proveo u zloglasnom koncentracionom logoru Dahau, gdje je naučio da govori njemački jezik. Često je kasnije tokom svoje karijere igrao njemačke oficire. Studije glume je upisao na Akademiji za glumačku umjetnost u rodnoj Ljubljani, da bi zatim nastavio studije na Lenjingradskom teatralnom instititu. Diplomirao je tokom 1952. godine na Akademiji za pozorišnu umetnost u Beogradu, gdje je postao jedan od prvih asistenata.

 

Prvu filmsku ulogu je odigrao u avanturističkoj fantaziji Čudotvorni mač (1950) reditelja Vojislava Nanovića. Riječ je o zaista jedinstvenom filmu za tadašnju jugoslovensku kinematografiju, koja je tek počela da cvijeta.

 

Sarađivao je sa mnogim poznatim jugoslovenskim rediteljima, kao što su Igor Pretnar, Fadil Hadžić i Zvonimir Berković. Sa Pretnarom je snimio filmove Pet minuta raja (1959) i Idealista (1976), sa Hadžićem Službeni položaj (1964) i Novinar (1979), dok je sa Berkovićem snimio Rondo (1966) i Putovanje na mjesto nesreće (1971). Uspješnu saradnju je ostvario i sa rediteljem Zdravkom Šotrom, sa kojim je snimio filmove Bekstvo (1968) i Šesta brzina (1981), kao i televizijsku seriju Priče iz radionice (1982).

 

Pored toga, zaigrao je u filmovima Crveni cvet (1950), Vratiću se (1957), Kala (1958), X 25 javlja (1960), Amandus (1966), Tople godine (1966), Memento (1967), Opatica i komesar (1968), Devojka sa Kosmaja (1972), Valter brani Sarajevo (1972), Parlog (1974), Strah (1974) i Paviljon VI (1978), kao i u televizijskim serijama Uvertira za jednu diskoteku (1965-1966), Crni sneg (1966), Kad sam bio mali (1967), Zamislite... (1967), Čedomir Ilić (1971), Dekameron (1972), Valter brani Sarajevo (1974) i Dimitrije Tucović (1974).

 

Zanimljivu saradnju je ostvario sa rediteljem Lordanom Zafranovićem, sa kojim je snimio filmove Okupacija u 26 slika (1978) i Haloa - praznik kurvi (1988), kao i televizijske serije Okupacija u 26 slika (1981) i Večernja zvona (1988).

 

Takođe je glumio u filmovima Došlo doba da se ljubav proba (1980), Nastojanje (1982), Kako sam sistematski uništen od idiota (1983) reditelja Slobodana Šijana, Crveni i crni (1985), Miss (1986), Slučaj Harms (1987), Bračna putovanja (1991), Bolje od bekstva (1993) i Kaži zašto me ostavi (1993).

 

Treba dodati i televizijske serije Slom (1980), Sedam sekretara SKOJ-a (1981), Vuk Karadžić (1988) i Policajac sa Petlovog brda (1994).

 

Od publike se oprostio ulogama neurotičnog doktora Lovčevića u televizijskoj seriji Srećni ljudi (1993-1996), zatim ruskog poslanika Čarikova u seriji Kraj dinastije Obrenović (1995), kao i epizodnom ulogom Rusa u još jednoj seriji Složna braća (1996).