Miroslav Bijelić ( 1937 - 2010)

Naš glumac i književnik Miroslav Bijelić Bjanki (1937-2010) je često tumačio dobronamjerne i staložene likove koji se uvijek trude da smire situaciju i ne dozvole da izmakne kontroli. Najbolji primjer za to je uloga Mirka Pavlovića, oca Branke Pavlović (Ljiljana Blagojević), u televizijskoj seriji Bolji život (1987-1988). U seriji je došla do izražaja Bijelićeva smirenost ali i elokventnost i inteligencija, koja nije bila samo odglumljena ispred malih ekrana. Naročito je zanimljiv njegov odnos prema džangrizavoj supruzi Dudi Pavlović (Ljiljana Sedlar), koja se često okomi na zeta Sašu (Guzu) Popadića (Boris Komnenić). Bijelić je ostao poznat i ljubiteljima animiranih filmova, tako što je posudio glas robotu Soundwave iz serijala Transformers, a pisao je brojne priloge i tekstove za televizijske programe i radio emisije. Napisao je knjigu Trag vremena (2005), koja se bavi istorijom grada Beogradom i opštine Čukarica i njegovih skromnih stanovnika. Knjiga je naišla na uglavnom pozitivne ocjene. Bjanki je ostao upamćen kao jedan istančan talenat, pitomog lica i izrazito inteligentnog pogleda.

 

Miroslav Bijelić je karijeru počeo ulogom u televizijskoj seriji Na slovo, na slovo (1963-1965), da bi zatim zaigrao u nizu televizijskih filmova i serija. Treba izdvojiti televizijsku seriju Muzikanti (1969), koja je stekla veliku gledanost i doživjela nastavak u obliku filma Burduš (1970), ali i televizijsku seriju Ljubav na seoski način (1970). Odigrao je ulogu Bauera u televizijskoj seriji Otpisani (1974-1975), kao i epizodnu ulogu hotelskog psihologa u još jednoj serije Vruć vetar (1980).

 

Bijelić je početkom osamdesetih godina prošloga vijeka bio predsjednik Udruženja dramskih umetnika Srbije (UDUS). Takođe je zaigrao u filmovima Držanje za vazduh (1985), Tesna koža 4 (1991), Sekula nevino optužen (1992), Biće bolje (1994) i Povratak lopova (1998), kao i televizijske serije Odlazak ratnika, povratak maršala (1985), Sivi dom (1986), I to se zove sreća (1987), Policajac sa Petlovog brda (1993-1994) i Kraj dinastije Obrenović (1995).