Vještica iz Blera

29.12.2016 13:46

U oktobru 1994. godine, studenti filmske akademije Heder Donahju, Majkl K. Vilijams i Džošua Lenard odlaze u grad Burkitsvil (bivši Bler), da snime dokumentarac o lokalnoj legendi, popularno nazvanoj vještica iz Blera. U intervjuima sa stanovnicima ovog malog grada saznaju za priču o Rustinu Parru, pustinjaku koji je živeo u šumi, i koji je kidnapovao osmoro djece 1940. godine. Djecu je odvodio u podrum u parovima i tjerao je jedno da stoji u ćošku i gleda dok ubija drugo. Nakon što se sam predao policiji, Parr je tvrdio da ga je zaposjeo duh Elly Kedward, žene optužene za vračarenje u osamnaestom vijeku. Studenti zatim intervjuišu lokalnog čudaka Meri Braun, koja tvrdi da je vidjela vješticu i opisala je kao polu-čovjeka, polu-životinju. Narednog dana studenti odlaze u šumu da istraže ove priče.

Daniel Myrick i Eduardo Sanchez prave neke zaista interesantane režiserske poteze. Među stanovnike koje studenti intervjuišu ubacuju odabrane ljude sa unaprijed dogovorenim tekstom da bi dobili željene reakcije od svojih glumaca. Ne samo da su ovi početni intervjui dobar uvod u ovu legendu, nego će neki od ovih razgovora kasnije biti od velikog značaja za samu radnju filma. Režiseri objašnjavaju osnovne tehnike snimanja svojim glumcima a zatim ih često ostavljaju same u šumi da međusobno improvizuju scene. U isto vrijeme kriju od njih većinu dešavanja u filmu, zbog čega su neke njihove reakcije zaista iskrene.

Vještica iz Blera nikad ne komplikuje samu radnju, a koristi samo provjerne metode za prepadanje publike. Prestrašeni trojac noću ne smije da napusti svoj šator zbog zlosutnih zvukovova, da bi ih u zoru dočekali misteriozni drveni krstovi. Trojac većinu vremena provodi u međusobnim raspravama što se savršeno uklapa u atmosferu filma. Dok je završna scena uistinu jeziva. Myricka i Sancheza je i dodatno poslužila sreća. Planirani snimak same vještice je bio dogovoren ali greškom kamermana nikad nije snimljen.

Većina mana dolazi sa tehničke strane filma, poput nespretnih i loše fokusiranih snimaka intervju sa Mary Brown ili scena trčanja sa kamerom koji su kod nekih gledaoca navodno izazvala mučninu. Takođe dosta scena u šumi se ponavlja. Tokom promovisanja samog filma, ekipa je lažno tvrdila da je riječ o autentičnom dokumentarcu i da su glumci proglašeni nestalim. Ovo varanje ljudi je privuklo veliku medijsku pažnju i Vještica iz Blera je postala jedan od najisplativijih filmova svih vemena.

Glumci su se pokazali kao odlični improvizatori. Heder Donahju je uvjerljiva kao prestravljena novinarka, Majkl K. Vilijams je tu da kaže ono što većina publike misli, dok je posao Džošua Lenard da ih neprestalno razdvaja.

Vještica iz Blera najvjerovatnije nije jedan od najstrašnijih filmova ali je svakako trijumf kreativnosti. Riječ je o filmu koji je popularizovao found footage film i koji i danas stoji kao jedan do njegovih najboljih primjera. Najveća ironija je ta što su reputaciju filma najviše narušile mnogobrojne neinspirativne kopije.

By May be found at the following website: IMP Awards, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=17736329