Posljednji dani

05.08.2023 09:32

Priliku da režiraju akcioni horor Poslednji dani prvobitno su dobili Sem Raimi i Giljermo del Toro, koji su odbili ponudi, da bi zatim na preporuku reditelja Džejmsa Kamerona posao dobio američki reditelj Piter Hejms. Poslednji dani nije jedini horor film snimljen na samom kraju milenijuma, koji se bavi temom dolaska Satane među stanovnike Zemlje. Drugi filmovi su Deveta kapija (1999) reditelja Romana Polanskog i Stigmata (1999).

U kratkom uvodu tokom 1979. godine Papa (Mark Margolis) šalje sveštenika da zaštiti tek rođeno dijete Kristinu Jork, za koju satanisti vjeruju da je izabrana da postane majka Sotoninog djeteta. Krajem decembra 1999. godine Sotona zaposjeda investicionog bankara (Gejbrijel Bern), kojeg čuvaju telohranitelji iz jedne privatne kompanije, bivši policijski detektiv Džeriko Kejn (Arnold Švarceneger) i Bobi Čikago (Kevin Polak). Krejn uspjeva da spriječi sveštenika Tomu Akvinskog (Derik O'Konor) da ubije njegovog klijenta bankara, da bi zatim shvatio ko je zapravo njegov klijent i odlučio da potraži Kristinu Jork (Robin Tani), kako bi joj pomogao.

Reditelj Piter Hejms se potrudio da iskoristi histeriju običnog svijeta, koji je strahovao od prelaska u novi milenijum, kako bi izazvao osjećaj straha kod publike. Scene su uglavnom snimane noću što izaziva konstantni osjećaj opreza i straha kod publike. Akcionih scena ima dovoljno i sasvim su dobro snimljene i zbog toga publika uglavnom ne osjeća veliki zamor tokom gledanja filma. Ističe se zabavna scena u podzemnom metrou u drugoj polovini filma. Nažalost možemo reći da je povjerenje koje je reditelj Hejms dobio od kolega Džejma Kamerona i Arnolda Švarcenegera, samo donekle opravdano. Reditelj Hejms i scenarista Endru V. Marlou se ne muče previše da nam objasne otkud to Sotona hoda Zemljom, za razliku od recimo reditelja Romana Polanskog u pomenutom filmu Deveta kapija, koji je ponudio daleko opsežnije pojašnjenje. Hejms i Marlo se odlučuje da glavni junak Džeriko Kejn bude osoba koja se zbog lične tragedije okrenula leđa Bogu i odala poroku alkoholu, što je slobodno možemo reći tipičan i dobro poznat holivudski pristup ovoj temi. Sam glumac Arnold Švarceneger je kritikovan za neinspirativnu glumu.

Donekle je očekivano da glavni junak u ovakvim filmovima bude ateista, ali je zbog toga njegov povratak vjeri trebao biti bolje pojašnjen i morao zauzeti daleko više mjesta u samom scenariju filma. Sam dijalog je prilično nezanimljiv i na momente zaista neinspirativan i ne uspjeva da nam probudi maštu, dok protagonisti nemaju naročite zanimljive argumente. Uzmimo za primjer samo raspravu između Džerika Kejna i Sotone (Gabrijel Bern), u kojoj Sotona pokušava da iskoristi nevjerstvo svog sagovornika, koja ostavlja toliko toga neiskorištenog. Isto tako, svojevrsni preokret koji se odnosi na Džerikovog partnera Bobija Čikaga, nije naročito zanimljiv a vjerovatno ni uopšte potreban. Najbolji ili bar najzanimljiviji momenti filma dolaze kada nas Hejms podsjeća na neke od najpoznatijih scena iz Švarcenegerovih popularnih filmova, kao što su Terminator (1984) i Terminator 2: Sudnji dan (1992), koje je režirao Džejms Kameron, kao i na scenu iz filma Predator (1987), u kojoj vidimo glavnog junaka kamufliranog blatom. Hejms je na kraju snimio dva završetka za film Poslednji dani, od kojih ni jedan ne popravlja naročito konačni utisak filma.

Poslednji dani je razočaravajući film koji uspjeva da razonodi i donekle zainteresuje publiku ali koji ne uspjeva da ostavi dublji trag u ovom žanru.

By The Cimarron Group - Impawards, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=10056207