Muškarčine ne plešu

02.04.2008 14:10

Američki pisac, novinar i reditelj Norman Mejler se može pohvaliti velikim brojem knjiga koje su postali bestseleri i smatra se jednim od začetnika novog talasa žurnalistike, uz Trumana Kapotea, Hantera Tompsona i Toma Vulfa. Mejler je krajem šezdesetih godina prošloga vijeka režirao nekoliko eksperimentalnih filmova, u kojima je dijalog dobrim dijelom improvizovan. Nakon ovog relativnog uspjeha Mejler se odlučio za ekranizaciju sopstvene knjige Muškarčine ne plešu (1984). Interesantno je dodati da je Mejler glumio u filmu Regtajm (1981), reditelja Miloša Formana, a po priznanju poznatog italijanskog reditelja Serđa Leonea, Mejler je bio od velike pomoći prilikom pisanja scenarija za epski kriminalistički film Bilo jednom u Americi (1984), u kojem glavnu ulogu igra Robert de Niro.

Tim Maden (Rajan O'Nil) je pisac koji ne uspjeva da pronađe inspiraciju za novo književno djelo i sklon je povremenom padanju u nesvjest. Bio je u zatvoru zbog dilovanja droge. Nakon što ga je napustila supruga Lorejn (Debra Sendlad), Maden su budi jedno jutro sa teškom glavoboljom, novom tetovažom na ruci gdje piše Medlin i krvoprolićem u njegom automobilu. Ubrzo zatim pronalazi otkinutu glavu nepoznate žene u jednoj rupi u obližnjoj šumi, gdje krije marihuanu. Da stvari budu još gore novi šef policije Luter Regensi (Vings Hauser) započinje ljubavnu vezu sa njegovom bivšom djevojkom Medlin (Izabela Roselini). Maden počinje da sumnja na sve ljude oko sebe, osim na njegovog oca Dagija (Lorens Tirni), koji umire od raka.

Reditelj i scenarista Norman Mejler počinje film zanimljivom iako kratkom scenom u kojoj čujemo glas glavnog glumca Rajana O'Nila, koji uporno sam sebi govori da je smrt zapravo razlog za slavlje. Ova neobična rečenica odmah tjera publiku na razmišljanje o tome da li zapravo krije neko dublje značenje, da bi zatim samo pala u zaborav, jer svima ubrzo postaje jasno da se Mejler ne snalazi najbolje u ulozi reditelja. Iako ne žuri i pušta svoju priču da diše, likovi koje nam predstavlja u filmu su neuvjerljivi i često dosadni. To se između ostalog odnosi i na lik policijskog inspektora Lutera Regensija, kojeg igra glumac Vings Hauser i koji je otišao predaleko u želji autora filma da kreira portret intrigantnog policajaca, koji do sada nije viđen na velikom ekranu.

Sitne momente zabave i originalnosti možemo pronaći u ideji da Maden zapisuje prolazne dane tokom jutarnjeg brijanja ili da čita petparački časopis u kojem pronalazi svingerski oglas. Nažalost većina ekscentričnih likova u filmu ostaje misterija jer o njima saznajemo malo toga. Razlog vjerovatno opet možemo pronaći u samom reditelju filma Mejleru i njegovom nedostatku iskustva u radu sa glumcima. Izuzetak možemo donekle pronaći među glavim glumcima, ali i kod Dagija Madena, kojeg igra glumac Lorens Tirni. Većina novih informacija koje saznajemo dolazi iz ugla glavnog junaka, koji se svakako može svrstati u nepouzdane naratore. Isto tako, sama radnja je dosta konfuzna i ne pomažu ni povremeni vremenski skokovi, da bi prosto u jednom trenutku uzviknuli dosta i prestali mariti za sudbinu protaginste. Vjerovatno sva ova dešavanja bolje izgledaju na papiru, gdje leži Mejlerova najveća snaga. Stvari su još bolnije kada shvatimo da smo italijansku glumicu Izabelu Roselini samo godinu dana prije premijere ovog filma gledali u jednom sličnom ali daleko boljem filmu, Plavi somot, reditelja Dejvida Linča.

Muškarčine ne plešu je neuspješan film koji se može preporučiti samo velikim zaljubljenicima Rajana O'Nila i Izabele Roselini.

By Impawards.com, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=24268695