Atomska plavuša

17.06.2017 00:06

1989. godine u Berlinu, KGB agent Yuri Bakhtin (Jóhannes Haukur Jóhannesson) ubija MI6 agenta Jamesa Gascoigna (Sam Hargrave) i krade mu listu, komad mikrofilma sakriven u ručni sat, koji sadrži imena svakog aktivnog terenskog agenta u Sovjetskom Savezu. Deset dana kasnije Lorraine Broughton (Charlize Theron), špijun koji radi za MI6 je dovedena na istraživanje od strane direktora MI6, Erica Graya (Toby Jones) i CIA agenta, Emmetta Kurzfelda (John Goodman), a vezano za njenu misiju u Berlinu. Lorraine počinje priču o njenom odlasku u Berlin da povrati listu i pronađe agenta koji je izdao Gascoigna. Odmah po dolasku u Berlin, Lorraine napadaju dvojica KGB agenata koji rada za trgovca oružjem i KGB saradnika Aleksandera Bremovycha (Roland Møller). Pomaže joj njen glavni kontakt, agent David Percival (James McAvoy). Atomska Plavuša je ekranizacija grafičkog romana Najhladniji Grad, autora Antonija Johnstona i Sama Harta.        Amerikanac David Leitch je kaskader koji je dobio priliku da sjedne u režisersku stolicu i obavi posao ko-režisera za film John Wick. Fanovima se dopao naturalistički prikaz borbi u kojima junak savlada veliki broj ljudi ali i sam zadobije dosta masnica, rana i ožiljaka. Zapravo je riječ o kombinaciji surove borbe za preživljavanje i over the top akcijade. Nažalost, režiseru Leitchu baš i ne leži atmosfera hladnoratovskog trilera. On sasvim solidno hvata ovo teško istorijsko vrijeme i bitnost informacija za mnogobrojne terenske agente, koji su se tu nalazili, ali je primjetno da on prosto ne može dočekati akcijske obračune, gdje je on očigledno "na svom terenu". Naslovna plavuša se na poprilično uvjerljiv način nosi sa velikim brojem protivnika. Borbe u filmu traju dugo a fatalna agentica gotovo nikom ne dopusti da izvuče živu glavu. Lice glavne junakinje filma je prekriveno velikim brojem posjekotina i manica, što pridonosi uvjerljivosti borbe. Treba pohvaliti dugu scenu borbu agentice Broughton u stubištu jedne berlinske zgrade, koja traje preko sedam minuta, a koja se zatim nastavlja automobilskom potjerom. Takođe je interesantno vidjeti Leitchovu posvetu naučno fantastičnom filmu Stalker, ruskog režisera Andreja Tarkovskog.        Atomska Plavuša se takođe ističe zanimljivim izborom izraženih boja koje često dominiraju filmskim enterijerima i koji djeluju kao da su posuđene iz modnog studija. Ova paleta boja lijepo sjeda na hladnu neo-noar atmosferu filma i dobro je ukombinivana sa naglašenim muzičkim hitovima 80-ih godina prošloga vijeka. Leitch ne može da odoli Bowijevoj pjesmi, Putting Out Fire With Gasoline, iako je ona već iskorištena u mnogim filmovima, poput Tarantinovih Prokletnika i Schreaderovog Ljudi Mačke. Nažalost svaki filmofil koji ima poveći broj špijunskih filmova iza sebe će napustiti bioskop bar malo razočaran. Scenario Kurta Johnstada je daleko od izvrsnog i djeluje da se ovaj Amerikanac previše zaigrao sa filmskim preokretima i dvostrukim agentima. Jasno nam je da većina učesnika ima skrivene motive, ali oni nisu razjašnjeni publici. Isto važi i za agenticu Lorraine Broughton, o kojoj do kraja filma malo toga saznamo.        Charlize Theron nema problema da skine hladnokrvnu akcijsku heroinu, isto kao što nije problem ni Jamesu McAvoju da nas zabavi svojim ekscentričnim agentom. Vidimo u filmu i Eddija Marsana koji se zajedno pojavio sa McAvojem u filmu.        Atomska Plavuša predstavlja sasvim ugodnih dva sata, ali ga prije treba preporučiti ljubiteljima akcijskog filma, nego svima onima željnim kvalitetnog špijunskog trilera.

Поштена употреба, https://sr.wikipedia.org/w/index.php?curid=1987304